زندگی با بیماری صرع

صرع یک اختلال عصبی مزمن است که اغلب در اثر سکته مغزی یا تومورهای مغزی ایجاد می شود. علائم معمولاً شامل غش، سرگیجه، اسپاسم عضلانی و انقباض است. صرع، که گاهی اوقات اختلال تشنج نامیده می‌شود. زمانی رخ می‌دهد که مغز شما فعالیت غیرطبیعی را طی می‌کند که باعث تشنج می‌شود.

• دسته بندی: آشنایی با بیماری
• تاریخ انتشار: 1403/07/30
• زمان مطالعه: 7 دقیقه

با فردی که دچار بیماری صرع است ازدواج کنیم؟

زندگی با این بیماری ممکن است چالش هایی فراتر از آنچه دیگران تجربه می کنند ایجاد کند. در حالی که هیچ درمانی برای صرع وجود ندارد، با درمان مناسب و با دانستن اینکه در صورت تشنج چه باید کرد، اکثر افراد مبتلا به بیماری صرع زندگی کامل و سالمی دارند.

داروهایی که برای جلوگیری از تشنج صرع استفاده می‌شوند برای نیمی از بیماران کاملاً مؤثر هستند. برای 30 درصد دیگر از بیماران صرع، این داروها تعداد دفعات تشنج را بسیار کاهش می دهند. برای بقیه بیمارانی که به دارو پاسخ نمی دهند، جراحی ممکن است مفید باشد. اگر داروهای ضد صرع بی اثر باشند، ممکن است برای کودکان رژیم کتوژنیک توصیه شود.

اگرچه یک زندگی عادی با صرع امکان پذیر است، برخی از افراد مبتلا به این بیماری با خطر بیشتری برای مرگ زودهنگام روبرو هستند. این امر ممکن است بسته به علت تشنج، مانند زمانی که تومور یا سکته مغزی باعث تشنج می شود، که خطر مرگ زودهنگام را افزایش می دهد، بیشتر باشد.

همچنین ممکن است به دلیل افتادن یا صدمات ناشی از تشنج باشد. خطر دیگر مرگ زودهنگام در افراد مبتلا به صرع تنها در افرادی که تشنج آنها پنج دقیقه یا بیشتر طول می کشد، با آن مواجه است. این وضعیت، وضعیت صرع، گاهی اوقات نتیجه توقف ناگهانی داروی ضد تشنج است.

صرع چیست؟

صرع یک اختلال عصبی مزمن است که اغلب در اثر سکته مغزی یا تومورهای مغزی ایجاد می شود. علائم معمولاً شامل غش، سرگیجه، اسپاسم عضلانی و انقباض است. صرع، که گاهی اوقات اختلال تشنج نامیده می‌شود. زمانی رخ می‌دهد که مغز شما فعالیت غیرطبیعی را طی می‌کند که باعث تشنج می‌شود.

تشنج شاخص اصلی صرع است که هر قسمت از چند ثانیه تا چند دقیقه طول می کشد. در ایالات متحده، صرع یکی از شایع ترین اختلالاتی است که بر مغز تأثیر می گذارد و می تواند همه سنین و جنسیت ها را به طور یکسان تحت تأثیر قرار دهد. در واقع، حدود 5.1 میلیون آمریکایی سابقه صرع دارند و 3.4 میلیون نفر صرع فعال دارند که در آن حملات تکراری تشنج را تجربه می کنند.

صرع به طرق مختلف افراد را تحت تاثیر قرار می دهد و ممکن است منجر به حرکت ناخواسته در یک طرف بدن، هر دو طرف شود یا اصلاً حرکتی نداشته باشد. انواع مختلفی از صرع و تشنج وجود دارد، بنابراین دانستن علائم و نشانه ها و بهترین راه های مقابله با این اختلال بسیار مهم است.

بیماری صرع و ازدواج

در برخی از کشورها در این خصوص قوانینی وجود دارد. و در برخی دیگر حتی اکنون نیز قوانینی وجود دارد که از ازدواج افراد مبتلا به صرع جلوگیری می کند. اما چیزی که بسیار مهم است، این است که همسر فرد مبتلا به بیماری صرع باید از وضعیت او آگاه باشد.

این از بسیاری از سوء تفاهمات غیر ضروری در آینده جلوگیری می کند. مشاوره ازدواج یک موقعیت بسیار حساس و ویژه است که در آن احتیاط بسیار لازم است. این باور که صرع (به ویژه در دختران جوان) با ازدواج قابل درمان است، همیشه مشکل را پیچیده می کند. و باید تمام تلاش ها برای رهایی از این تصور انجام شود.

از سوی دیگر، صرع نباید مانعی برای ازدواج در افرادی باشد که کنترل خوبی بر بیماری دارند. در مواردی که تشنج ها بسیار مکرر با کنترل ضعیف باشد، ازدواج ممکن است به دلیل نقص آشکار توصیه نشود. باید به فرد گفته شود که شریک ازدواج احتمالی اش را از ماهیت مشکل آگاه کند تا بتوان از بلایای بعدی جلوگیری کرد. یادآوری این نکته مفید است که هر فردی و در هر سنی ممکن است دچار تشنج شود.

توجه کنید که فقط برخی از انواع صرع مبنای ارثی دارند.

در چنین شرایطی، فرد مبتلا به صرع در معرض خطر انتقال صرع به فرزندان خود قرار دارد. از نظر عملی، احتمال انتقال صرع یکی از والدین صرعی به کودک کم است. خطر ابتلا به صرع در فرزند یک والدین صرعی فقط اندکی بیشتر از خطر تولد فرزند از والدین غیرصرعی است. مگر زمانی که والدین یکی از سندرم های صرع ارثی کاملاً تعریف شده را داشته باشند.

با این حال، اگر هر دو والدین مبتلا به صرع باشند، خطر ابتلای فرزندانشان به صرع به طور قابل توجهی بیشتر از جمعیت عمومی است. بنابراین، از نظر پزشکی توصیه می شود که اکثر بیماران مبتلا به صرع بتوانند ازدواج کرده و بچه دار شوند. مانند بسیاری از موقعیت‌های دیگر، چنین تصمیماتی باید برای هر فرد جداگانه گرفته شود و عوامل زیادی را در نظر داشته باشید که ممکن است بر تصمیم تأثیر بگذارد. باید به دختران مبتلا به صرع اطمینان داد که اکثر داروها را می توان با خیال راحت در طول بارداری ادامه داد و خطر جنین بیشتر از آسیبی نیست که ممکن است با قطع درمان و تشدید تشنج ایجاد شود.

تاثیر صرع در بارداری و تاثیر بارداری بر صرع چیست؟

یکی دیگر از موارد مهمی که افراد باید در ارتباط با بیماری صرع و ازدواج بدانند این است که دیده شده است که در 1/4 زنان باردار مبتلا به صرع تشنج تشدید می شود. در 1/4 دیگر تشنج بهبود می یابد و در نیمه باقی مانده تغییری در دفعات تشنج در دوران بارداری ایجاد نمی شود. صرع می تواند به طرق مختلف بر بارداری تأثیر بگذارد. تشنج در دوران بارداری می تواند به زن باردار و جنین او آسیب برساند، به خصوص اگر تشنج مکرر باشد.

عملاً تمام داروهایی که برای درمان صرع استفاده می شود روی جنین تأثیر می گذارد. کاربامازپین احتمالاً بی خطرتر از سایر داروهای ضد صرع موجود است. به طور کلی، ممکن است در مقایسه با جمعیت عمومی، خطر تولد نوزاد غیرطبیعی از مادران مبتلا به صرع که تحت درمان هستند، 2 تا 3 برابر بیشتر باشد.

حتی با این خطر افزایش یافته، تقریبا 90 تا 95 درصد از مادران مبتلا به صرع می توانند نوزاد طبیعی داشته باشند. داروهای ضد صرع باید در تمام دوران بارداری با همان دوز مصرف شوند. درمان با یک دارو ترجیح داده می شود زیرا در صورت استفاده بیش از یک دارو، اثرات مضر برای نوزاد افزایش می یابد.

گاهی اوقات ممکن است نیاز به تخمین سطح دارو در خون باشد. زایمان مادران مبتلا به صرع باید همیشه در یک مجموعه پزشکی مجهز (ترجیحاً در بیمارستان) با ویزیت های منظم قبل از زایمان انجام شود. باز هم باید به این نکته اشاره کرد که اکثر مادران صرعی معمولاً حاملگی پرحادثه ای دارند و نوزادان طبیعی و سالم به دنیا می آورند.

داروی والپروات خطر ویژه ای برای ناهنجاری ها جنین و اختلالات شناختی/رفتاری در نوزاد متولد شده دارد. برخی از داروهای ضد تشنج خطرات کمی دارند (مانند لاموتریژین، لوتیراستام)، اما خطرات بسیاری از داروهای ضد تشنج نامشخص است. اگرچه میزان بارداری متفاوت است، اما یک مطالعه آینده نگر هیچ تفاوتی در میزان باروری بین زنان مبتلا به صرع که سعی در باردار شدن داشتند و افراد سالم مشاهده نکرد. در طول بارداری، مکمل اسید فولیک مهم است، و دوز بیش از 400 میکروگرم در روز در اوایل بارداری (یعنی 12 هفته اول) با نتیجه رشد عصبی بهتر در کودکان زنان مبتلا به صرع مرتبط است.

آیا مادران مبتلا به صرع می توانند هنگام مصرف داروهای ضد صرع به نوزاد خود شیر بدهند؟

یک مورد مهم که افراد باید در ارتباط با بیماری صرع و ازدواج بدانند این است که اکثر داروهای ضد صرع مصرف شده توسط مادر در شیر مادر وجود دارند اما غلظت آنها بر اساس خواص شیمیایی دارو متفاوت است. داروهایی مانند فنوباربیتون می توانند غلظت قابل توجهی در شیر داشته باشند و نوزادانی که از این شیر تغذیه می شوند ممکن است بی حال و تحریک پذیر باشند.

کاربامازپین همچنین می تواند در غلظت های پایین در شیر مادر وجود داشته باشد. اما دی فنیل هیدانتوئین و والپروات به ندرت باعث ایجاد مشکل می شوند. در مجموع، اکثر مادران مبتلا به صرع می توانند در حین مصرف داروهای ضد صرع، با خیال راحت به نوزاد خود شیر دهند. در صورت بروز هرگونه مشکل باید با پزشک معالج خود در تماس باشند.

بیماری صرع و ازدواج